TEMATY:
W krainie kodowania.
Karnawałowe stroje.
Moja rodzina.
Cele główne:
Rozwijanie umiejętności logicznego myślenia i wnioskowania; kształtowanie umiejętności odkodowywania informacji.
Wzbogacanie wiedzy dzieci na temat tradycji karnawałowych.
Budowanie więzi rodzinnych, wzajemne okazywanie sobie uczuć, mówienie o nich – tworzenie wzajemnych relacji, opartych na szacunku, akceptacji
i miłości.
PIOSENKA: „Moja babcia” (sł. Dorota Kluska, muz. Piotr Opatowicz)
- Chociaż lat mam tak niewiele, jestem mała,
gwiazdkę z nieba tobie, babciu, dać bym chciała.
Słowo „kocham” zaraz szepnę ci na uszko,
bo dla ciebie mocno bije me serduszko.
Ref. Dziś w serduszku moim radość wielką czuję
i za wszystko, droga babciu, ci dziękuję!
- Chociaż lat mam wciąż niewiele, jestem mały,
to pamiętaj, babciu, że twój jestem cały.
Słowo „kocham” powiem dzisiaj z przyjemnością,
jesteś, babciu, moim skarbem i miłością.
Ref. Dziś w serduszku moim radość wielką czuję
i za wszystko, droga babciu, ci dziękuję!
WIERSZ: „Kto wymyślił karnawał?” (autor: Magdalena Ledwoń)
Karnawału czas się zaczął,
wszędzie same bale.
Cóż te bale jednak znaczą?
Mnie nie cieszą wcale…
Mnie zaprząta ciągle głowę
myśl wręcz inna zgoła.
Kto karnawał, ujmę słowem,
do życia powołał?
Odpowiedzi poszukałem
w mej encyklopedii.
Czego się z niej dowiedziałem
-opowiem Wam biegle.
Ten karnawał wymyślili
nie w Szwecji, nie w Grecji,
nie w Hiszpanii, nie w Brazylii,
lecz właśnie w Wenecji!
I choć karnawał największy
odbywa się w Rio
-ten w Wenecji jest piękniejszy.
Włosi niech nam żyją!